Faust

Romantyzm - niby traci myszką, ale czerpiemy z niego do dziś.

Romantyzm - niby traci myszką, ale czerpiemy z niego do dziś.

Bardzo ważna pozycja wśród klasyków światowej literatury. Znakomicie użyty motyw homo viator. Dramat porusza zagadnienie bardzo ważne, a zarazem ponadczasowe - pyta o sens życia. Faust uświadamia sobie, że mimo ogromnej wiedzy nie czuję się szczęśliwy i ma wrażenie, że czegoś mu brakuje. Chodzi o wartość wyższą. Dramat pokazuje, że wartości wyższe są kluczowe w życiu każdego człowieka, dlatego warto pochylić się nad swoim losem i znaleźć głębszy cel swojej ziemskiej wędrówki. Utwór pokazuje stopniowe dojrzewanie bohatera. To metafora ludzkiego losu. Przesłanie pozostaje nadal aktualne i wciąż niewątpliwie zasługuje na uwagę.
Moje "ale" dotyczące "Fausta" to niepotrzebna obecność pieśni chóru, postaci z mitologii, które nie wnoszą nic do przesłania utworu, tworząc długie i zbędne partie tekstu.

Bardzo ważna pozycja wśród klasyków światowej literatury. Znakomicie użyty motyw homo viator. Dramat porusza zagadnienie bardzo ważne, a zarazem ponadczasowe - pyta o sens życia. Faust uświadamia sobie, że mimo ogromnej wiedzy nie czuję się szczęśliwy i ma wrażenie, że czegoś mu brakuje. Chodzi o wartość wyższą. Dramat pokazuje, że wartości wyższe są kluczowe w życiu...

Wyrażenie opinii o tej książce to przyjemność. Z pełnym przekonaniem powiem, że 10 gwiazdkowa skala gdzie 10 to arcydzieło, w pełni wyczerpuje najkrótszą charakterystykę tejże książki.
Jeśli Goethe pisał to na trzeżwo - miał niezwykłą wyobraźnię. Jeśli pisał "pod wpływem", ti nie wiem jakim cudem mógł potem zasnąć.

Książka jest wybitna. Niesamowity klimat. Tajemnicza, niesłychanie spójna, doskonale wykreowane postci. Barwność języka również jest niesłychana. Wierszowany i rymowany charakter wymaga chwili na przyzwyczajenie, jednak kiedy czytelnik skupi się na treści, ulegnie czarowi tej opowieści, na 100% poczuje jej moc.

Dochodzę do wniosku, że literatura, której znajomości wymagało się na języku polskim w szkole średniej trafia do odbiorcy duuuużo później. Wymaga dużo dojrzalszego smaku, który najcześciej jest niedostępny dla młodego odbiorcy.

Wyrażenie opinii o tej książce to przyjemność. Z pełnym przekonaniem powiem, że 10 gwiazdkowa skala gdzie 10 to arcydzieło, w pełni wyczerpuje najkrótszą charakterystykę tejże książki.
Jeśli Goethe pisał to na trzeżwo - miał niezwykłą wyobraźnię. Jeśli pisał "pod wpływem", ti nie wiem jakim cudem mógł potem zasnąć.

Książka jest wybitna. Niesamowity klimat. Tajemnicza,...

Ja czytałam to cztery miesiące, nie było lekko. Widać, że Goethe pisał to bardzo długo, ogólny zamysł dramatu jest bardzo ciekawy i przemawia do mnie, ale niektóre momenty dłużyły się i były chaotyczne. Najdziwniej było przy całym wątku z Heleną, tam już totalnie się zgubiłam. Ale ogólnie to polecam nawet, może warto przeczytać.

Ja czytałam to cztery miesiące, nie było lekko. Widać, że Goethe pisał to bardzo długo, ogólny zamysł dramatu jest bardzo ciekawy i przemawia do mnie, ale niektóre momenty dłużyły się i były chaotyczne. Najdziwniej było przy całym wątku z Heleną, tam już totalnie się zgubiłam. Ale ogólnie to polecam nawet, może warto przeczytać.

Tragedia

Tragedia

Już rozumiem, dlaczego wszyscy tak się tym zachwycają…

Już rozumiem, dlaczego wszyscy tak się tym zachwycają…

Tragedia ta to rzecz piękna, a akty to trochę dramat.

Tragedia ta to rzecz piękna, a akty to trochę dramat.

Czytałem Fausta całe wieki temu, w innym przekładzie, moim zdaniem lepszym. Ten tu, Andrzeja Lama może i jest przystępniejszy dla czytelnika, jednak nie do końca przypadł mi do gustu. Poza tym, to dalej klasyka literatury z motywem, który potem nie raz inspirował innych pisarzy i artystów. Balansujący gdzieś na pograniczu Oświecenia i Romantyzmu Faust jest już chyba nawet ikoną popkultury. Historia znudzonego i rozczarowanego życiem doktora nauk wszelakich, który nawiązuje pakt z Mefistofelesem Goethe podzielił na dwie części, z czego pierwsza bardziej mi się podobała, szczególnie ze względu na opis Nocy Walpurgii jak i innych diabelskich spraw. Utwór jest ponadczasowy, mimo że napisany wieki temu, ale po tym chyba poznaje się geniusza, a za takiego uchodził niemiecki pisarz w momencie pisania tego dramatu. Pełno tu dowodów na erudycję pisarza i jego znajomość wiedzy tajemnej czy mitologii, na przykład greckiej. Sama postać Fausta wydaje się trochę irytująca, za to prawdziwy prym wiedzie tu Mefistofeles i to on dla mnie jest tu bohaterem, na którego warto zwrócić uwagę. Diabeł wszak zawsze jest ciekawy, popisuje się mocą i poczuciem humoru i chce się być w jego towarzystwie, nawet jeśli może nas to zaprowadzić do Piekła. Choć ponoć nie jest aż taki straszny jak go malują...Faust jest z pewnością arcydziełem i utworem wybitnym, ale trzeba też pamiętać, że nie łatwym. Mimo to uważam, że warto się z nim zapoznać i mieć go w swojej biblioteczce, bo to lektura, która daje satysfakcję i można do niej wracać i za każdym razem odkrywać w niej coś nowego. Po prostu mistrzostwo literatury. Polecam!!!

Czytałem Fausta całe wieki temu, w innym przekładzie, moim zdaniem lepszym. Ten tu, Andrzeja Lama może i jest przystępniejszy dla czytelnika, jednak nie do końca przypadł mi do gustu. Poza tym, to dalej klasyka literatury z motywem, który potem nie raz inspirował innych pisarzy i artystów. Balansujący gdzieś na pograniczu Oświecenia i Romantyzmu Faust jest już chyba nawet...

Trochę przypomina historię o Hiobie.

Trochę przypomina historię o Hiobie.

Chryste, co za spadek formy! Druga część wiele gorsza od pierwszej - wyraźnie wtórna - pisana jak przez innego autora, który na siłę wepchnął się do książki, podobnie jak wersy wpychane były na siłę, by zrymować z "krzesło". Goethe starzał się szybko, ale mógł zestarzeć jeszcze szybciej, by tej drugiej części... no... nie napisać.
O pierwszej nic nie powiem, bo o pięknym i dobrym niewiele można gadać; 9 gwiazdek dla niej, a druga część może wziąć resztę.

Chryste, co za spadek formy! Druga część wiele gorsza od pierwszej - wyraźnie wtórna - pisana jak przez innego autora, który na siłę wepchnął się do książki, podobnie jak wersy wpychane były na siłę, by zrymować z "krzesło". Goethe starzał się szybko, ale mógł zestarzeć jeszcze szybciej, by tej drugiej części... no... nie napisać.
O pierwszej nic nie powiem, bo o pięknym i...